Verhalen

Raj is een man met ijzersterke levensovertuigingen. Hij leeft bewust, met een doel en daar werkt hij hard voor. Dat heeft hij altijd op die manier gedaan. Van jongs af aan maakt hij weloverwogen beslissingen en vaart hij op een gezonde balans tussen lichaam en geest. Op die manier heeft hij altijd aan het roer gestaan van een goed functionerend gezin en meerdere maatschappelijke ondernemingen. Maar sommige dingen heb je niet in de hand. Raj werd geconfronteerd met de machteloosheid van ziekte en dood. Toen zag alles er plotseling anders uit. Hij werd onzeker en bleef achter met een hoop vragen. Waarom hij? Waarom zij?

Bewuste keuzes

Raj komt uit een groot gezin. Hij groeide op in Suriname, waar zijn ouders beide internationale ondernemers waren. Ze reisden daarom veel en als klein kind kwam Raj op een hoop verschillende plekken. Hij had dan ook niet veel moeite om te aarden toen zijn ouders hadden besloten om naar Nederland te verhuizen. Hier hadden Raj en zijn broers en zussen kans op betere scholing en een betere carrière.

Niet meegaan in de massa

Toen hij opgroeide had Raj een Nederlandse peetvader, Sjors de Rooij. Sjors was een vriend van de familie, die merkte dat de ouders van Raj hun handen te vol hadden met tien kinderen. Sjors was de oprichter van JAK, een jongeren advies centrum. Deze man heeft zich altijd ontfermd over Raj, opdat hij zo veel mogelijk inspiratie zou krijgen als kind. Om erachter te komen waar zijn passie lag.
Sjors was voor Raj een soort goeroe. Hij had veel naslagwerken. Over dingen die hij gestudeerd had. Antropologie, politiek, noem maar op. Overal wist hij wel wat vanaf. Raj geniet zichtbaar wanneer hij terugdenkt aan die tijd: “Ik heb heel veel van hem kunnen leren. Schaken, dammen, zwemmen, muziek, hard rock: alles kwam aan bod. Dingen die ik in mijn eigen kringen niet mee kreeg. Die beleefde ik met hem. We hadden een klik samen. Sjors vond het heel belangrijk dat we van hem alle tools kregen die we nodig hadden om ons te ontwikkelen. Hij heeft mij geleerd om te doen wat ik wil doen. Om aan al mijn verschillende interesses aandacht te geven. Te leren herkennen wat er allemaal mogelijk is. Me bewust te worden van mijn keuzes. Niet mee te gaan in de massa maar mijn eigen ding te doen.”

Sympathieke ondernemer

Raj ontwikkelde hierdoor meerdere interesses. En hij wilde ook aan al die interesses aandacht te geven. Boekhouder, sportschoolhouder, rijschoolhouder, papa. Op een gegeven moment had hij op een dag wel drie verschillende petten op. Moeiteloos, want vanwege zijn bewuste levensstijl leek het wel of de wereld soms te klein was voor Raj. Hij was gezond, had twee bloeiende bedrijven, een lieve vrouw, drie knappe dochters en een netwerk waar je u tegen zegt. Niets leek hem teveel: “Ik vond dat prettig. De energie zat er goed in. Dat ik iets kon die bij een baas en dan nog een paar uurtjes mijn eigen ding kon doen. Daarnaast had ik de kinderen. Ieder gat dat ik had in mijn schema besteedde ik aan de kinderen. Dus ik was gewoon 7 dagen per week bezig met ofwel werken ofwel papa zijn. Iedere seconde was goed gepland en alles sloot perfect op elkaar aan”.

Ook wist Raj de dingen die hij belangrijk vond goed terug te laten komen in de ondernemingen die hij startte. Hij stond bekend als ‘die rijschoolhouder die je wél kunt vertrouwen’, ‘die sympathieke vent waar je bijna voor niks naar yoga kan’. Alles om te laten zien dat het ook anders kon en om andere mensen mee te nemen in zijn filosofie van keuzevrijheid, balans en bewust leven. Hij legt uit: “Ik hoefde geen reclame te maken, omdat de meeste kandidaten via mond-op-mond reclame bij mij kwamen. Een goede dienstverlening, iets dat je goed hebt geleerd of een goed gevoel dat je mensen geeft, gaat hun hele leven mee.”

De max. bereikt

En toch gebeurt er dan iets. Iets dat je niet kan opvangen met goede planning en waar alle levenswijsheid in de wereld niet tegenop kan. Iets wat in eerste instantie onschuldig lijkt. Een simpele ingreep. De vrouw van Raj besloot om zichzelf een opknapbeurt cadeau te doen. Drie kinderen laten hun sporen na op het lichaam van een vrouw en het leek haar goed om daar wat aan te laten doen. Helaas liepen de complicaties van die ingreep zo uit de hand dat haar lichaam het, na drie jaar in en uit het ziekenhuis, niet meer aan kon. In 2007 Raj verloor zijn vrouw. De vrouw met wie hij die stabiele basis vormde van alles wat zij samen hadden opgebouwd.

Bergafwaarts

De aanloop van haar overlijden vergde ook het nodige van Raj: “Ik moest op mijn tenen lopen, dingen regelen, had nooit meer rust. Van werk naar ziekenhuis. En zo iedere dag. Doordat het een cosmetische ingreep was hadden we ook geen recht op een schadevergoeding”. Teveel inspanning, teveel stress rondom geld, zijn ondernemingen en zijn gezin leidde ertoe dat ook hij in het ziekenhuis belandde. Een hartinfarct was het sein dat hij het rustiger aan moest doen. Ook hij had zijn max bereikt.
Toch bleef hij doorgaan, want na het overlijden van zijn vrouw stond hij er alleen voor. De ballen moesten in de lucht blijven om zijn drie dochters, inmiddels 14, 16 en 18 jaar, het leven te kunnen blijven gunnen dat zij samen altijd voor ogen hadden gehad. Maar ook de economie ging bergafwaarts en dit had effect op de ondernemingen van Raj. Gelukkig had hij een flinke financiële buffer opgebouwd, maar ook die raakte langzaam op. Dit leidde in 2014 tot hartinfarct nummer twee. En daarmee werd Raj officieel arbeidsongeschikt bevonden.

Verlamd

Je kunt je voorstellen dat dit voor iedere ondernemer, hoe strak alles ook in elkaar zit, verlammend is. Raj: “Ik kon niks meer. Mijn geest was op. Ik heb toen de stap gezet om naar de sociale dienst te gaan. Hen gevraagd of ze mijn financieel wilde ondersteunen met mijn onderneming. Ik had toch een bron van inkomsten nodig. Ik heb genoeg kennis. Dat is toen niet gelukt, omdat ze vonden dat ik vanwege mijn gezondheid een te groot risico vormde. Die tijd was het letterlijk dweilen met de kraan open. “Ik herstelde nog van het infarct. En er waren situaties die mijn dusdanig hadden beïnvloed. Ik had een schuld doordat ik geen les kon geven. En ik kon geen nieuw geld maken. In een jaar tijd is dat heel hard gegaan”.

Ja. En wat dan?

Met een naderende huisuitzetting op de hielen is Raj toen naar een Buurtteam gegaan. Die verzekerden hem ervan dat hij altijd goed zijn best had gedaan en dat hij recht had op bijstand. Zij zijn toen met hem mee gegaan naar een gesprek met de gemeente. Toen werd Raj wél gehoord. De gemeente verwees hem toen naar Over Rood: “Ik maakte samen met Over Rood de balans op van mijn rijschool. Op basis van die informatie zou de gemeente kunnen beslissen of mijn rijschool nog levensvatbaar was. Ik kwam er samen met Over Rood achter dat ik niet in staat was –psychisch-  om de onderneming door te zetten, maar dat ik gelukkig wel recht had op bijstand”. Na deze conclusie heeft Raj op 31 december 2014 de rijschool uitgeschreven. Dit was heftig voor hem: “Mijn eigen investering. Ik moest dat allemaal achterlaten. Dat was erg emotioneel. Ook vanwege de kandidaten. Mensen wilden heel graag bij mij lessen. Ik had in die zin een maatschappelijke functie. Alleen mijn lijf was op. Dus ik kon niet meer. Toen ik die rijschool moest stoppen. Kijk, dat is voor andere misschien een onderneming. Maar voor mij was het mijn grote idee. Ik heb dat van A-Z opgezet. En bewezen dat het een goed concept was. Dat was niet niks om zo de Titanic te zien zinken”.

De blokkade opheffen

We zijn nu anderhalf jaar verder. Raj is vaak te vinden bij Over Rood. Hij doet administratieve klussen, denkt mee over werkprocessen en heeft hij de professionalisering van Over Rood ondersteund. Ook is hij bij veel van de ontwikkelingen van 2015 op de achtergrond betrokken geweest. Dat vertrouwen in zijn kunnen doet wat met hem: “Het was voor mij heel belangrijk dat ik hier merkte dat er een instantie was die achter mij stond. Die mij hielp om bepaalde dingen uit te zoeken. Ik heb in het verleden weinig als ondernemer meegemaakt dat er een instantie was die zonder er zelf geld mee te verdienen mensen hielp. Over Rood helpt ondernemers, maar vraagt daar niks voor terug. Daarom ben ik er op mijn beurt voor Over Rood. Daarom help ik mee aan allerhande dingen, omdat ik graag iets terug wil doen. Ik ben hier veel liever op deze manier. Samen met anderen, die ontzettend gedreven zijn om anderen bij te staan zonder dat ze er zelf rijk van worden.”

En blijven vechten

Je kunt vechten tegen een slechte balans, negatief banksaldo, maar je kunt niet op tegen de dood. Je krijgt geen waarschuwing, geen brief, geen bericht. Het overkomt je en je kunt je niet voorbereiden. “Mijn emoties hebben een blokkade in mijn handelen veroorzaakt. Die energie moet weer vrijkomen. Als je niet goed in je hoofd zit kun je niet meer professioneel blijven. Op dit moment werk ik er samen met Over Rood aan om mijn zelfvertrouwen terug te krijgen”. Raj is iemand die steeds op zoek is naar wat hij belangrijk vind in het leven en hoe hij daar uiting aan kan geven. Tegelijkertijd ziet hij het als een taak om altijd naast werk een maatschappelijke bijdrage te leveren. Hij zoekt naar die combinatie. En op dit moment is hij bij Over Rood en doet hij dat hier. Tot hij zich weer goed voelt. En dat helpt.

Vandaag was een topdag. Een dag om nooit meer te vergeten. Lees het verhaal van Arie. 

Op bezoek

Het is nu bijna twee jaar geleden. Ik bel aan. Geen idee wat me te wachten staat. Een man doet nerveus de deur open. Neemt mijn jas aan. Er staat iets te eten op tafel. Ik weet dat hij dat niet kan betalen. Als ik het opeet zal hij de volgende keer weer van alles kopen. Laat ik het staan dan heeft hij zijn laatste geld voor niets uit gegeven…
De kast gaat open. Vuilniszakken vol post puilen uit de kast. Arie wil aan de slag, zijn rommel opruimen. Als vrijwilliger van het Rode Kruis is dit een van mijn belangrijkste taken. Oude post opruimen. Zorgen voor een paar netjes geordende ordners met de administratie. En een goed budget.
We beginnen met de eerste enveloppen. Reclame en mededelingen direct in de vuilnisbak. De data op de post baren me zorgen. Sommige zijn wel tien jaar oud. Arie helpt mee. Onhandig en hyperactief. Samen zitten we op de grond. We ploegen ons door stapels post. Na drie uur stop ik er mee voor vandaag. De kast met oude post zit dan nog bomvol.

Diep

In de maanden die volgen wordt me langzaam maar zeker duidelijk hoe diep Arie in de problemen zit. Hij is depressief. Ziet geen toekomstperspectief. Toen hij nog werk had is hij allerlei verplichtingen aangegaan. De verkopers van DSB, Aegon, de creditcardbedrijven en verzekeraars vonden in hem in mooie klant. Tot het mis ging. Toen hij ging scheiden en wat later zijn baan verloor. De rekeningen stapelden zich op. De werkloosheidsverzekering bleek een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Alle polissen, papieren, aanmaningen en bevelen van deurwaarders vormen met elkaar een ondoorgrondelijk obstakel. Arie had geen idee wat hij moest doen. Stak zijn kop maar in het zand.

Hulp

Uiteindelijk kwam er hulp. De ene na de andere hulpverlener probeerde hem te helpen. Elke paar maanden iemand anders. Huursubsidie en zorgtoeslag werden aangevraagd. Het NOAG werd ingeschakeld. Maar het was niet genoeg. De afhankelijkheid, uitzichtloosheid en vooral het niet snappen van het hoe en waarom van al die brieven hadden een enorme weerslag. Hij werd depressief. Verloor het vertrouwen. In zichzelf. In zijn omgeving. En tenslotte in de samenleving.
Als ik op bezoek kom maakt hij de huiskamer schoon. Loopt heen en weer, wipt zenuwachtig op en neer. Soms hyperactief. Soms apathisch. Post maakt hij alleen open als ik er ben. De flat is niet schoon. Hij komt vaak pas ‘s middags zijn bed uit.
We bespreken elke keer opnieuw zijn toekomst. Wat ga je straks doen als je je financiën weer op orde hebt? ´Ik weet het niet…´. ´Mijn leven is kapot…´. ´Mij overkomt de ene na de andere tegenslag…´.
Langzaam maar zeker krijgen we wat voor elkaar. Hij krijgt vertrouwen. Ziet dat ik niet de hulpverlener ben die over een paar weken weer vervangen wordt. We maken afspraken met elkaar. Meestal houdt hij zich er aan. Hij doet enorm zijn best. Het schuldhulptraject wordt vanuit de gemeente opgestart. Arie krijgt een taalcursus. En met veel pijn en moeite krijgen we het voor elkaar dat hij kan verhuizen naar een andere flat.

Naar buiten

Nu hij niet meer in de zelfde flat als zijn treiterende schoonfamilie woont, durft hij weer naar buiten. Door het schuldhulptraject stoppen de brieven van deurwaarders en incassobureaus. Langzaam maar zeker krijgt Arie weer wat zelfvertrouwen.
De taalcursus is ver onder de maat. Er wordt geen rekening gehouden met de verschillende taalniveaus. De leerlingen krijgen een boek en daar moeten ze het mee doen. Een klacht bij de gemeente over de kwaliteit van de cursus wordt niet beantwoord. Wel ontvangt Arie een factuur wegens hoog verzuim. Aangezien hij tijdens het schuldhulptraject geen nieuwe schulden mag maken is dat een groot probleem. Gelukkig kiest de gemeente er na een pittige discussie voor de boete in te trekken.

Familie

De oma van Arie oma ligt op sterven. Arie wordt door zijn familie naar Turkije gehaald. Twee weken later is hij weer terug. Het contact met zijn familie heeft hem goed gedaan. Hij is vrolijk. Zit rustig op zijn stoel. Verteld op zijn gemak zijn verhaal. Samenhangend en duidelijk. Een wereld van verschil. Helaas gaat het de weken erna weer langzaam terug naar het oude niveau.
Door alle gesprekken die we voeren, door steeds weer stil te staan bij de keuzes die hij heeft, door vooraf te bespreken wat er van hem verwacht wordt, wat schuldsanering inhoud, wat sollicitatieplicht betekent en door er telkens te zijn als hij me nodig heeft; door dit alles doorbreekt hij langzaam zijn patroon. Gaat hij inzien dat hij keuzes heeft. Dat het leven, althans voor een deel, maakbaar is. En dat hij zelf aan de slag moet om weer iets van te maken.

Toekomst

De gesprekken over zijn toekomst, werk, familie etc. duren steeds langer. We bespreken of hij in Nederland wil blijven of terug wil. De voor en nadelen van beide opties. Het is dan zomer. Door vakantie, drukte, en het gevoel dat hij het wel even alleen af kan, zie ik hem zes weken niet. Dan krijg ik een mailtje van schuldhulp. Arie moet voor het kantongerecht verschijnen vanwege zijn aanvraag WSNP. Ik bel hem, mail hem, en ga uiteindelijk thuis bij hem langs. De buren vertellen me dat hij al meer dan een week niet thuis is geweest. De brievenbus puilt uit van de post. Wat nu? Het is vrijdag. De zitting is maandagochtend. Niet verschijnen betekend onherroepelijk een afwijzing. Met een schuld van ruim een halve ton, een bijstandsuitkering en een mislukt minnelijk traject zijn er dan geen alternatieven meer. We zijn nu anderhalf jaar bezig. Dit is geen optie.
Ik besluit contact op te nemen met de rechtbank. De griffier adviseert een brief te schrijven aan de rechter en deze te bezorgen bij de rechtbank. Zondagavond gaat de telefoon. Arie. Hij was bij familie in Amsterdam. Wist van de zitting. Hij zal er zijn. We spreken af om 10.45. De zitting is om 11.00.

De zitting

10.55. Arie is nergens te bekennen. Ik bel hem.
A: ‘Ik ben onderweg, mijn fiets had een lekke band. Nu moest ik met de bus.’
P: ‘Je fiets heeft al een half jaar een lekke band. Ben je al in de bus?’
A: ‘Nee, ik sta bij de halte de bus komt zo.’
11.10 Niemand. 11.20. De griffier komt langs en laat weten dat de voorgaande rechtszaak flink uitloopt. Maar waarom heeft de gedaagde zich nog niet gemeld, vraagt de griffier. Is hij er wel? Oef, dit kost punten. 11.30 De griffier roept me binnen. 11.32. Arie komt aangerend en we lopen naar binnen.
R: ‘U wilt dus toegelaten worden door de WSNP?’
A: ‘Dat denk ik.’
R: ‘U weet wat er van u verwacht wordt?’
A: ‘Ja.’
R: ‘Kunt u aangeven wat er van u verwacht wordt?’
A: ‘Ik weet niet…’
R: ‘Wij twijfelen. U was te laat. We begrepen ook dat u vorige week niet bereikbaar was. Dat is niet toelaatbaar als u in een WSNP-traject zit. Wat was er aan de hand?’
A: ‘Hmm… Bij familie… Ik weet niet…’.
R: ‘Als u in de WSNP zit, verwachten wij dat u actief solliciteert. Wilt u werken?’
A: ‘Ik weet niet…’

En zo gaat het nog even door. Ik probeer te helpen. Leg de vragen uit. Geef aan wat er van hem verwacht wordt. Maar Arie zit met zijn hoofd op een andere planeet. Zijn taalniveau is zeven niveaus lager dan normaal. Ik snap er niets van.
Aan het eind van de zitting neem ik het woord: ‘Edelachtbare, ik ben net als u verbijsterd over deze zitting. Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar Arie is totaal zichzelf niet. Ik help hem al meer dan een jaar. Kan normaal gesproken prima met hem communiceren. De afspraken die ik met hem maak komt hij vrijwel altijd na. Het is soms lastig maar hij doet altijd zijn best. Hij is intelligent en wil niets liever dan zijn probleem oplossen. Het punt van de sollicitatieplicht hebben we van te voren uitgebreid besproken. Arie geeft telkens aan graag aan het werk te willen maar niet te weten hoe. Ik zal er alles aan doen Arie te helpen om aan zijn verplichtingen te voldoen en ben er van overtuigd dat het hem zal lukken.’ De rechter bedankt me (enigszins tot mijn verbazing) oprecht voor mijn pleidooi. We verlaten de rechtbank. Als dat maar goed gat. Zonder de WSNP zie ik geen enkel perspectief. En het vereist een moedige rechter om in deze situatie de WSNP aan te durven.

De brieven

Buiten vraag ik Arie wat er in hemelsnaam aan de hand is. Met horten en stoten komt het verhaal. De deurwaarders en incassobureaus hadden door een misverstand opnieuw procedures opgestart. Arie ontving weer de ene na de andere brief. Werd radeloos. Wist niet wat hij moest doen. Werd angstig, trillerig, moedeloos, depressief, terneergeslagen en uitgeteld.
Ik schrik van de impact die deze brieven nog steeds op hem hebben. Arie heeft nu al zeven jaar deurwaarders achter hem aan. Geld dat op zijn bankrekening gestort wordt haalt hij er altijd de zelfde dag nog af. Bang voor beslag. Regelmatig checkt hij zijn deur. Bang voor een aankondiging openbare verkoop door de deurwaarder en de vernedering die dat me zich meebrengt. Je buren die door je huis lopen om te zien welke spullen ze willen kopen. De advertentie in de krant… Het is wel duidelijk dat Arie aan dit alles een enorm trauma heeft overgehouden.
Een week later komt er geweldig nieuws. Arie is toegelaten tot de WSNP! Ik vrees dat mijn heldenstatus nu compleet is. ‘Dankuwel, dankuwel, dankuwel hoor…’.

Bezoek

De bewindvoerder komt op bezoek. Hij heeft opdracht extra aandacht aan deze case te besteden vanwege de twijfels van de rechter. Arie moet direct beginnen met solliciteren en zijn sollicitaties en afwijzingen maandelijks rapporteren. Dit wordt een probleem. Mijn hulp is inmiddels inefficiënt geworden. Ik heb een druk leven en houd ervan efficiënt met mijn tijd om te gaan. Arie ziet bijna nooit iemand en wil graag zijn verhaal kwijt. Een kop thee drinken. Even iemand om zich heen. Bovendien kom ik als hulpverlener. Vanuit deze positie kan ik hem niet verder helpen. En zijn sollicitatiebrieven schrijven gaat mij te ver. We nemen contact op met maatschappelijk werk. Arie wordt opgeroepen voor een intake. Zes weken later vind het eerste gesprek plaats. Arie wordt doorverwezen naar het activeringsteam.

OverRood

Inmiddels hebben we bij OverRood een pilot draaien waarin we ondernemers met financiële problemen in groepsvorm faciliteren bij het oplossen hiervan. In ruil voor onze hulp vragen we hen andere ondernemers te helpen. Veel van de principes en ideeën in de groep zijn gebaseerd op de ervaringen met Arie. Ook de software die is ontwikkeld, is bedacht met hem in het achterhoofd: het moet zo eenvoudig zijn dat Arie er zijn administratie mee kan doen en – belangrijker – zijn budget en papieren altijd en overal bij de hand heeft.
Ik bespreek met de groep wat ze ervan vinden om Arie mee te laten draaien. Ze gaan het experiment aan. Het begin gaat moeizaam. De groep helpt hem met zijn sollicitaties. Met vallen en opstaan gaan de eerste mailtjes de deur uit. Arie zoekt zijn weg in de groep en andersom. Na een aantal weken biedt een groepsgenoot aan hem samen met iemand anders een taalcursus te geven. Als betaling helpt hij haar met het archiveren en het schoonmaken van haar huis. Arie komt elke week naar de groep. Slaat geen week over. Komt altijd op tijd. Hij heeft er zichtbaar lol in. Het feit dat hij altijd terecht kan met zijn vragen en altijd geholpen wordt geeft hem een gevoel van rust en vertrouwen.

Een held

Arie heeft een afspraak met zijn werkcoach gehad. Ze hebben zijn mogelijkheden besproken. Hij wordt uitgenodigd voor een re-integratie-monitor en moet over een paar weken weer naar zijn werkcoach. Inmiddels houdt hij zijn afspraken keurig bij. In de moskee ontmoet hij iemand die misschien een baantje voor hem heeft in Amsterdam. In de groep bespreken we wat te doen. Dan gebeurt er iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Arie neemt het woord. Hij zegt: ‘Ik ga dit nu niet met mijn werkcoach bespreken. Ik wil taxichauffeur worden. Daarom moet ik zorgen dat ik over vijf maanden goed Nederlands spreek. En ik moet zorgen dat ik van mijn werkcoach een opleiding tot taxichauffeur krijg. Ik heb hier goed over nagedacht en taxichauffeur vind ik een mooi beroep. Daar ga ik voor. Als ik nu met mijn werkcoach bespreek dat ik eventueel een baantje in Amsterdam kan krijgen, loop ik het risico dat ze me geen taxiopleiding meer wil geven. Dus dat doe ik niet.’
Ik val van mijn stoel. In drie maanden is het de groep gelukt wat mij in anderhalf jaar tijd niet gelukt is en wat me in mijn eentje ook nooit gelukt was. Arie heeft een plan. Ziet perspectief. Denkt strategisch na over zijn keuzes en mogelijkheden. Hier kan geen geld tegenop. Een mooiere beloning voor mijn inspanning had hij me niet kunnen geven. Wat een topdag. Dit is echt een dag om nooit meer te vergeten. Vanaf vandaag is Arie voor mij een held!

‘Hoe kon ik zo goed van vertrouwen zijn? Hoe kon het gebeuren dat een oplichter mij zo kon inpalmen, jarenlang ongestoord z’n gang kon gaan, me helemaal leeg kon zuigen? En toen de alarmbellen rinkelden was het te laat. Was ik mijn bloeiende bedrijf kwijt. Moest ik haastig afscheid nemen van mijn medewerkers en freelancers. Hals over kop de huur opzeggen van het pand waar ik vijf jaar lang in gevestigd was geweest. Ik bleek geen cent meer te bezitten. Alleen nog schulden te hebben. Er was zelfs beslag op m’n woning gelegd. Lees het verhaal van Lisa.

Goed in mijn vak

Ik ben goed in mijn vak, al zeg ik het zelf. Dacht dat ik ook een goede ondernemer was. Had tenslotte in korte tijd een flink bedrijf uit de grond gestampt. Haalde grote opdrachten binnen van gerenommeerde bedrijven en instellingen. Mijn klanten waren tevreden. Betaalden op tijd. Alles liep op rolletjes. Ik werkte dag en nacht. Had dus geen tijd voor de financiën. Maar dat hoefde ook niet, want die had ik keurig uitbesteed. Eerst aan mijn ex, en nadat we uit elkaar waren gegaan, aan die aardige adviseur, die ons ook zo prettig had geadviseerd bij de scheiding. Die man had echt verstand van geld. Vond het leuk met cijfertjes bezig te zijn. Ik had er geen omkijken naar. We werden partners. En zouden dat jaren blijven.

De controle over de zaak kwijt

Tot de zaak klapte. Ik er achter kwam dat ik geen eigenaar meer was van mijn eigen bedrijf. Alleen nog maar schulden bleek te bezitten. Fikse schulden. Ik ben hard bezig die periode van negatieve energie achter me te laten. De tijd van verloren rechtszaken, vechten tegen de bierkaai en overal nul op het rekest. Mijn voormalige partner was slim te werk gegaan. Dat moet ik hem nageven.

Bij Over Rood ben ik nu druk doende orde in de chaos te brengen. Mijn financiële situatie inzichtelijk te krijgen. Ben met m’n schuldeisers in gesprek gegaan. Gelukkig sta je er bij Over Rood niet alleen voor. Ik heb een groepje ondernemers dat achter me staat. Mensen die net als ik in financiële problemen zijn gekomen. Iedereen heeft een ander verhaal, maar al die verhalen eindigen op dezelfde manier. Dat schept een band. De groep wordt begeleid door een coach. Een ervaringsdeskundige. Een ondernemer die weet hoe het voelt om in de schulden te zitten, maar ook hoe je eruit kunt komen.

Iedereen heeft andere talenten

In het groepje zijn we onder elkaar. Spiegelen we elkaar. Helpen we elkaar. Ons groepje is divers. Iedereen is anders. Heeft andere talenten, kennis en kunde. Met elkaar weet je veel en kun je veel. Samen kom je tot slimme en onverwachte oplossingen. Door deze aanpak los je niet alleen elkaars problemen op maar krijg je ook je zelfvertrouwen terug. Ontdek je weer waar je goed in was. Kom je weer in je kracht. Ga je er weer tegenaan. Zover ben ik nog niet, maar dat is wel mijn voorland. En ik kijk er naar uit.

Nooit zal ik me meer afzijdig houden van de financiën. Heb mijn lesje geleerd. Ben mijn naïviteit voorgoed verloren. Hopelijk niet m’n vertrouwen in mensen. Het enthousiasme en de gedrevenheid die ik vroeger zo overvloedig had. Want dat zijn de dingen die in de kern bij me horen. Waardoor ik zo snel zo groot kon worden. En die ik straks weer hard nodig nog heb om opnieuw succes te hebben.’

De burn-out waarin ik door alle spanningen terecht kwam, ben ik inmiddels te boven. Ik kan en mag weer werken. Nu is het zaak in rustiger vaarwater te komen. Tot een goede schuldenregeling te komen. En daarna de draad van mijn leven weer op te pakken.