Gratis kennismakingsgesprek Bel mij

Verhalen

Het verhaal van Eric

6 april 2019

Het lege vel op mijn beeldscherm staart me aan. Zou ik dit keer wel de juiste woorden vinden? Het is de zomer van 2016 en de kickstart van mijn carrière heeft nog slechts afwijzend gepruttel opgeleverd. Ik zucht, ik steun en schud mijn hoofd.

Diploma’s

Ik ben bijna 31 jaar oud, sinds enkele maanden afgestudeerd en in het bezit van prachtige diploma’s – waaronder een mastergraad van de enige excellente bestuurswetenschappenopleiding van Nederland! – en heb ruimschoots werkervaring. Het gros van mijn jaren op aarde heb ik besteed aan de verstandige mantra’s van mijn ouders: leren, werken, studeren en profileren. De heilige drie-eenheid van het leven: studie, arbeidscontract en netwerk. Het resultaat? Afwijzingsbrieven in vele soorten en maten – “U hebt te veel levenservaring, meneer, wij kunnen u niets leren, u past niet in ons profiel” – een lege bankrekening en een bijstandsuitkering.

Authenticiteit

Ik dwing mezelf een originele brief te typen. Schrijven vormt het probleem niet. De uitdaging zit ‘m in authenticiteit. Ik heb namelijk geen flauw benul waarom ik informatiemanagementtrainee wil worden. Ja, voor het geld. Voor de beëindiging van mijn onder curatelestelling. Voor het samen kunnen gaan wonen met mijn vriendin. Voor trots en onafhankelijkheid. Voor een nieuwe jas, een vers batterijtje in m’n horloge.

Verlost van de bijstand

Het is een regenachtige maandagochtend in mei 2017. We wonen samen en zij betaalt de rekeningen. Ik ben verlost van de bijstand. Honderd mislukkingen in veertien maanden hebben mij doen binnenlopen bij de KvK. Van m’n bijstandscentjes betaal ik de inschrijving. Ik wil werken met verhalen, met woorden en met mensen. Ik wil verhalen vangen, ervaringen delen en mensen inspireren. Via de lokale politiek en een oud-collega krijg ik mijn eerste opdrachten: workshops ‘story telling’, creatief schrijven en ik mag toespraken optekenen. Ik schrijf een filmscript voor een animatiescript en ondersteun een gemeente bij het vangen van bijzondere verhalen uit het sociaal domein. Denk aan jeugdproblematiek, schuldenbergen en nieuwkomers. Het lege vel is niet langer mijn vijand, maar mijn vriend. Ik neem op jaarbasis succesvol deel aan tientallen schrijfwedstrijden, produceer meer dan vijftig verhalen en ik geef mijn eigen verhalenbundels uit. Wat een verschil met 2016.

De Reis

Het is januari 2019 en ik zie Bert’s bericht verschijnen. Ik mail hem en we maken een afspraak. Waardeloos verzekerd, zonder CAO en pensioenpotje – zoals vrijwel elke Zzp’er – maar in m’n nieuwe jas, neem ik het risico en stap ik in de trein. Ik ben benieuwd waar de reis naartoe leidt en welke verhalen ik onderweg tegenkom.

Eric van Berkel
‘s-Hertogenbosch, januari 2019.

Het verhaal van Tony

26 februari 2018

“2006. Negen werknemers en drie zakenpartners. Iedere partner een eigen BV, samen een holding, jaarlijks een flinke omzet. 2008. De economische crisis brengt de klad in de ICT. Personeel stroomt uit – vrijwillig, soms aangespoord. De derde partner overlijdt en we gaan met z’n tweeën verder.” De holding en de werkkring behouden ze. “Mark heeft veel connecties, kent directeuren van verschillende bedrijven en wij detacheren onszelf.”

Zomer 2017 in Den Haag. Tony aan het woord.

De zaak beëindigen

“Begin 2014 willen we de boel beëindigen. Onze detacheringen zouden stoppen; we zijn beiden al boven de 50. Ik stond zelf voor de vraag of ik een intern contract wou. Nou die keus was snel gemaakt! Emotioneel aan de grond wou ik gas terugnemen. Geen nieuwe opdrachten aannemen. Afstand doen van onze gezamenlijke BV, maar we hadden een achterstand in de administratie. Met 80.000 Euro op onze rekening zou dat goed moeten komen.”

Inmiddels hadden ze meerdere accountants versleten. “De eerste, een vriend van Mark, leverde niet zoals ‘t hoorde. Deed aangiftes te laat. Wij kregen boete op boete. Ik had geen vertrouwen in zijn cijfers. Op naar een groot kantoor. Hen vertrouwden wij blindelings, maar ineens bleken geen personeelskosten opgevoerd te zijn terwijl wij vijf man in dienst hadden! Via mijn detacheringsplek kwam ik uit bij iemand die ik om hulp vroeg. Omdat wij geen snars van financiën en administratie wisten, verzocht ik hem ons tijdig te waarschuwen wanneer er iets was. Ons een trap onder de kont te geven wanneer we iets moesten doen. Pas achteraf weet ik dat ik naïef was. Bij aanmaningen had hij altijd een verhaal, zei dat hij het recht trok en dat wij ons geen zorgen hoefden te maken. Dat deden we niet. De belastingen leken o.k. De accountant en de belastingen moesten we betalen, maar dat kon. Gek was wel dat de accountant eerst helemaal niets en toen ineens wel factureerde.”

Bij Over Rood

“Uiteindelijk zijn we eind 2015 ergens in loondienst gegaan. Maar nog steeds was er niets gedaan aan het beëindigen van onze BV’s. Ik kreeg het benauwd, loonbeslag dreigde. Via de personeelschef naar de manager en via de vertrouwenspersoon kwam ik uit bij Van de Krogt, de contactpersoon bij de Gemeente Den Haag die met Over Rood Den Haag contact had. Zo kwam ik bij Over Rood.”

“Ik overzag het niet meer; kon niet bedenken waar te beginnen. Bij Over Rood kreeg ik het gevoel de hulp te vinden die ik nodig had. Ik trof mensen die me konden helpen, waar ik mijn verhaal bij kwijt kon en kreeg ik tips hoe vooruit te kunnen.”

Acties als achter zijn DiGid aan gaan, bij de belastingen de stand van zaken na trekken, jaarrekeningen checken bij de KvK en bij de accountant. Traag gaat het. Soms doet Tony iets, maar eigenlijk is hij vooral nog overdonderd. Moedeloos, lamgeslagen. Voor de rechtbank gedaagd door een voormalige vriend. Privé op een gegeven moment ook een kluwen van moeilijke, elkaar opvolgende zaken. Dochter van zijn vriendin in de problemen, zij zelf die ziek werd … een onverwacht overlijden.

“Ik had niets kunnen doen wat we hadden afgesproken. Mijn ogen gingen eindelijk echt open. Ik kwam op het punt dat ik wel vooruit moest gaan. De boel zelf op pakken en verbeteren. Als ambtenaar met een verlofstuwmeer kon ik een dag per week opnemen. Af en toe thuis werken. Die tijd was nodig om naar verschillende belastingkantoren te gaan in het zuiden van het land, terwijl ik in het westen werk.”

“Hoe de jaarrekeningen kloppend krijgen? De accountantsrekening betaalde ik door historische spullen en mijn motor te verkopen. Wijzigingen op de concepten werden vervolgens ook in rekening gebracht. Bij het uiteindelijk bekijken van de facturen zag ik dat alles, tot en met de postzegels, doorberekend werd. Kosten voor een secretaresse, een junior, de accountant zelf. Daar ging ik achter aan. Door zelf die stappen te zetten en te merken dat ‘t lukte, voelde ik me telkens iets beter. Over Rood hielp me met bepalen welke stappen dat konden zijn. Een voorbeeld van een rekening-courant. Op zich simpel, maar het helpt wel. Zelf kan ik het niet, maar wou weten wat er op een rekening hoort te staan. Bij ons stonden bijvoorbeeld verkapte huren op de rekening courant in plaats van op de BV. Verder bleken er “lul smoezen” rond een post van 17.000 Euro. Ik ging beter opletten, zelf overzicht houden en doorvragen … en doorvragen.”

Zomer 2017: Licht in de tunnel

Moeilijke gesprekken moesten er worden gevoerd. De belastingdienst kwam boekenonderzoek doen. De suggestie van Over Rood om zelf zijn eigen verhaal te doen leverde een meewerkende belastinginspecteur op: “Ik zie dat je geen kwade zin hebt, maar je hebt wel een probleem.” In overleg met een nieuw financieel adviseur die het spel en de taal van de belastinginspecteur kent en hem met de juiste informatie voedt kon het rapport worden afgemaakt.

“Zo kwam de focus te liggen op: Wat komt uit het boekenonderzoek? Hoe erg is het en hoe erg is het wat ik wel en niet gedaan heb? Door het onderzoek weet ik dat de bedragen van de oude accountant niet juist waren. Van suppletie hadden we nooit gehoord, maar van de belastinginspecteur weet ik over de suppletie van 19.000 Euro. Natuurlijk kon ik een boete verwachten, maar ik weet nu dat er echt met de belastingen gepraat kan worden. En op een normale manier! Al waren er veel vragen, er viel klaarheid te brengen, door in gesprek te blijven, door mij zelf en in samenwerking met het bureau dat me goed ondersteunt.”

De grootste hobbels zijn genomen, zegt Tony. Nu hij weet wat er betaald moet worden is het zaak dat goed te regelen – in tijd en qua bedrag. Over de hulp van Over Rood: “Als grootste omschakeling kon ik dingen op een rijtje krijgen en toen aansturen. Zo kon het goed gaan. Ik zit beter in mijn vel, ben opgelucht dat verrassingen achter de rug zijn. Voor bijna 100% weet ik wat de schade is – al is nog net niet alles binnen – en hoe ik het aan ga pakken. Aan Over Rood heb ik te danken dat er een ommezwaai is gemaakt van in een zwart gat zitten naar het uiteindelijk komen naar licht in de tunnel. Veel stappen waren nodig, maar dit is het eindresultaat. Er is sprake van voorspellend vermogen: ik kan me voorbereiden, het dragen en afhandelen. Dat geeft een goed gevoel! Kortom, voor het licht in de tunnel heb ik een aantal dingen samen met Over Rood opgepakt.”

Waar voorheen een in zichzelf gekeerd bijna schuchter persoon tegenover me zat, glundert hij nu volop. Vertelt over de kinderen die hem verrasten met een motorrit. Met de vriendin en de dochter gaat het goed. “Af en toe schijnt de zon gelukkig en zie ik weer een karrenvracht blauw.”

Het verhaal van Jonas

26 juli 2017

Ergens voelde hij al: “Het zou zomaar mis kunnen gaan. Maar ik zat zo aan stramienen vast … Uiteindelijk liep ik vast in mijn hoofd … Het denken werd een soort waterhoofd. Dan sta je met lege handen. Wanneer je het dan wilt gaan uitzoeken, is er geen geld. Mijn partner zei de groeten en ons huis moesten we verkopen.”

Nieuw huis

Drie jaar later: over een dijk door een Hollands rivierlandschap op weg naar Jonas, een rijzige vijftiger met een open blik. Water en wind spelen een rol in zijn werk …  en ruimte.

Hij woont er net en richt tussen de bedrijven door zijn tuin in. Boompjes, gras, stenen en een grote houten picknicktafel voor een prikje van Marktplaats. Nog geen drie jaar geleden sjokte hij nog in zichzelf gekeerd door de gang bij Over Rood, amper iets op zak. Nu staat hij rechtop, een lach op zijn gebruinde gezicht. Weer lekker bezig.

Echt zijn ding

Zijn website toont professionaliteit. Publicaties, essays, actief op Twitter. Hij won architectuurprijzen met zijn revolutionaire ontwerpen: stedenbouw, kantoren, een brug, woningen, een metrostation, winkelpanden. Jonas is een man van visie en inhoud, strategisch en creatief, een denker en een aanpakker.

Hij ging 30 jaar geleden als bouwkundig ingenieur bij bureaus aan de slag, voordat hij in de bouwkunst “echt zijn ding” vond en cum laude afstudeerde aan de Academie voor Bouwkunst. Hij werkte, studeerde en woonde samen. Gaf zelf nog acht jaar les op de academie en komt er nog steeds. Jonas’ visie op het gebruik van ruimte legt hij in zijn eindwerk vast aan de hand van de metafoor van een ruimtevaarder en een danseres. Techniek blijkt een tussenschakel en toeval speelt een belangrijke rol in zijn ontwerpen.

Zijn eigen bureau

De eerste prijs in een prestigieuze ontwerpwedstrijd in 2000 maakt dat Jonas zijn eigen bureau op zet. Projecten geeft hij helemaal vanuit zijn eigen visie vorm: samenwerken, authenticiteit, multidisciplinair, duurzaam, gelijkwaardig. Darwinistisch noemt hij zijn aanpak om met partijen open een proces aan te gaan waarin uiteindelijk een uitkomst zich kan openbaren. “Opdrachten komen met horten en stoten. Dus je bent erg kwetsbaar. Ik ben niet zo van managen en zo. Wel heb ik een aantal mensen die in mij en in mijn product geloven. Die bleven komen en daar heb ik van geleefd.”

Een project is een langdurig proces dat in de praktijk niet altijd tot uitvoering komt. “Een complex megaproject als de Zuidas bijvoorbeeld kost miljarden en ging door de crisis niet door. Ook mislukt er wel eens wat. Dan heb ik de neiging me terug te trekken, dan weer wat te proberen. Wanneer er dan geen opdrachten zijn, dan wordt het moeilijk.”

Het valt uit elkaar

“Uit elkaar vallen, bij elkaar komen en weer uit elkaar vallen. Het is inherent aan het proces. Maar je zet jezelf ook op het spel want soms komt het tot een concreet resultaat, soms niet.” Er waren momenten dat Jonas twijfelde of hij wel een ondernemer was. Zoals hij met innovatie en ruimte bezig is, zeker wel. Maar, “het probleem is dat ik tegelijkertijd zelf de visie ben … Ook dat maakt het kwetsbaar.”

In 2013 komt hij bij een grote opdracht in een slangenkuil terecht. Ontwerp na ontwerp wordt afgekeurd. In de zomer 2014 gaat het heel slecht. Ergens voelde hij al: “Het zou zomaar mis kunnen gaan. Maar ik zat zo aan stramienen vast … Uiteindelijk liep ik vast in mijn hoofd … Het denken werd een soort waterhoofd. Al wekt alles de schijn van een waarachtigheid, in het dagelijks leven heb je er geen moer aan. Dan sta je met lege handen. Wanneer je het dan wilt gaan uitzoeken, is er geen geld. Mijn partner zei de groeten en ons huis moesten we verkopen.”

Overleven

Na de verkoop van het huis zijn er schulden bij zijn ex en bij de bank. “De rente blijft 6,9%. Als zelfstandige krijg je geen lagere rente. Onderaan ben je de klos. Zo zit het systeem in elkaar… Ik moest dus gewoon geld verdienen.”

Jonas pakt van alles aan. Weinig betaald, ongeschoold werk bij een warenhuis waar hij “als een lul werd behandeld. Met name de manier waarop ze met je omgaan.” Opleiding in eigen tijd, het aantal vastgestelde uren dat niet wordt nagekomen, de planning die drie keer zijn diensten van de dag erna zomaar schrapt … Hij kapt ermee en doet los- vast werk totdat hij bij de gemeente meedraait als straatcoach. Hij wijst mensen op fietsenstallingen, zet fietsen recht en loopt door de stad ter voorbereiding van de Tour de France in Utrecht. “Best leuk. Heb ik een jaar gedaan. Zo’n achthonderd Euro kwam er maandelijks binnen. Daar moest ik het mee redden. Geen centje bijstand en alles zelf uitvogelen.”

“Mensen helpen je niet hoor. Sterker nog, ze geloven je gewoon niet. Als een crimineel word je behandeld. Bij de gemeentelijke instanties tellen alleen regeltjes. Bij allerlei loketten willen ze geld van je: riool en andere belastingen.  Kwijtschelding die je niet krijgt, uitstel, dan straf en boetes. Het stapelt zich op. Men denkt niet mee, laat staan dat er steun of begeleiding is. Overal je doopcel lichten. Dat begrijp ik wel … maar het is al veel.” Alleen bij de Belastingdienst ervaart hij enig begrip.

“Zelf de klos zijn doet een hoop met je.” Zonder dat hij het doorhad bleek hij last van stress te hebben. Van huisarts naar cardioloog, “door de mangel gehaald.” Hij spreekt tweemaal met een thuishulpdame. Ze vinden en doen verder niets.

Hulp

Naast de steun die hij van familie en vrienden ondervindt, is het tijd voor hulp. In september 2015 vindt Jonas via internet Over Rood. Zijn eerste gesprek met Diny ervaart hij meteen als heel positief. “Ik zag mezelf eigenlijk niet als ondernemer, maar ik bleek hoge cijfers te scoren voor mijn instelling en houding. Ik begon steeds meer mijn eigen ondernemerschap in te zien, ook een manier van ondernemen … En na twee maanden vindt er een omkering plaats. Er komt een opdracht binnen!”

Tegen het eind van het jaar gaat zijn auto kapot. De reparatie, de keuring en de overige kosten zijn niet meer op te brengen. Hij schorst de auto en zet die ergens weg. Via leegstandbeheer in het dorp waar hij nu huurt, vindt hij tijdelijke en betaalbare woonruimte. Waar in Utrecht een wachtlijst is van bijna tien, is er in het dorp een lijst van twee jaar.

Jonas heeft veel aan de begeleiding bij Over Rood en aan de praktische adviezen. De financiën en de boekhouding door zijn schoonzus beëindigt hij. Hij doet dit in het vervolg zelf met de hulp van de Cijferbrigade van Over Rood.

Bij Over Rood vindt hij het vooral zo positief dat iedereen zelf weet wat het is om weerstanden te overwinnen, dat ieder hem als ondernemer en ook als individu ziet. Er is niet een bepaalde manier van ondernemen, maar een gevarieerd breed beeld van ondernemen dat wordt gekoppeld aan hulp op allerlei vlakken. Hij herkent zich daarin. Jonas neemt ook deel aan de ervaren ondernemersgroep van Over Rood. “Elkaars verhalen horen. Klankborden. Hoe zijn die anderen uit hun crisis gekomen? Je zit toch in hetzelfde schuitje. Hoe pakken zij het aan?”

Een ander mens

Over Rood en de positieve manier van benaderen, de brede basis en allerlei facetten. Naast opdrachten is vertrouwen op zijn pad gekomen. Zijn inzicht is gerijpt: “Als het in je zit en van betekenis voor je is, komt het vroeg of laat voorbij.”

Door zijn eigen proces zo helemaal door te maken is er “een andere manier van kijken bijgekomen, naast de manier die ik al had. Het spectrum van naar iets kijken is daarmee groter geworden.” Niet alleen hij zelf is veranderd, maar ook alles er om heen is aan het veranderen. Vandaag de dag laat hij zich vergezellen door een vriendin die van dansen houdt.

Portret van Over Rood oprichter Peter van Bergen

1 juni 2017

Kees Klomp en Ron van Es interviewen en maken korte filmportretten van ondernemers en ondernemende mensen die vanuit een overtuigende purpose hun weg banen. Zij noemen het Purpose People.

Over ondernemers die begrijpen dat hun onderneming ergens voor staat. Over ondernemende mensen die begrijpen dat hun project echte bezieling vereist. Zo willen we inspireren, motiveren en de wereld om ons heen laten zien dat het anders kan, anders moet en vooral anders gaat. Zij werken samen met MaatschapWij. Uiteindelijk wordt het een serie van 50 unieke portretten.

In Maart 2017 hebben Ron en Kees een prachtig portret gemaakt van de oprichter van Over Rood Peter van Bergen.

 

Daarnaast schreef Ron onderstaande blog over Peter:

De stille kracht

Laat ik er maar gelijk mee beginnen: ik bewonder Peter van Bergen. Hij is het type mens dat je als ‘stille kracht’ kunt omschrijven. Voor hem geen podium of grote verhalen op social media, Peter is een man die ergens aan begint — weloverwogen — en dat dan ook gaat doen.

Ik ken Peter van zijn vorige bedrijf — hij was mede-eigenaar — en toen hij wegging, had hij geen plan. Maar zoals dat gaat met types zoals hij, er komt altijd iets waar hij zijn tanden in gaat zetten. In dit geval Over Rood. Via een briefje van het Rode Kruis — niet iets waar je over struikelt — vond hij zijn weg. Hulpbiedend aan iemand die op de bodem van het leven zat, zag hij wat hij moest doen. Vanuit zijn kennis als financiële man begon hij mensen te helpen die achterstanden hadden, schulden, mensen die hun enveloppen niet meer durfden open te maken. Niet het werk waar je een hippe start-up van gaat opzetten of goede sier mee gaat maken. Maar wel werk waar anderen mee geholpen zijn. Die uit de put weer op hun voeten kunnen gaan staan.

Zijn grote voorbeeld is Muhammed Yunus, een bankier uit Bangladesh, die hem hielp om zijn ideeën verder vorm te geven. Zo ontstond Over Rood, voorbij rood bedenk ik dan, voorbij dat punt dat je zo schaamteloos kan aanstaren in het leven. Dat punt waardoor je leven stil gaat staan.

Met een eigen programma helpen ze — want inmiddels zijn er genoeg mensen die meewerken bij Over Rood — samen zelfstandig ondernemers die het net niet redden naar nieuwe toekomst. Niet terug kijkend, zoals elke boekhouder doet, maar naar voren werken, hoe ga je het doen?

Ik bewonder Peter van Bergen om zijn doortastendheid om naar aanleiding van een simpel briefje en een eigen reis naar zijn voorbeeld in Bangladesh, te zeggen: dit ga ik doen. Gewoon omdat het moet. Gewoon omdat het nodig is. Met Kees Klomp — met wie ik de Purpose People portretten maak — heb ik het vaker over het oude verhaal van de ridder Parcival. Deze ridder, de jongste van alle ridders, is op zoek naar de heilige Graal. En net als alle andere ridders doorzoekt hij stad en land, en Parcival vindt dan die heilige Graal. Nou ja vinden, de Graal is in handen van een koning die lijdt. Lijdt aan het leven. Het verhaal vertelt dat Parcival door het stellen van één noodzakelijke vraag die Graal kan ontvangen van die koning. Die vraag luidt: ‘Waaraan lijdt gij?’

Peter heeft niet alleen die vraag gesteld, maar is ook wat gaan doen. ‘Waaraan lijdt gij en wat heb je nodig?’ Handen uit de mouwen. Voor de ander. Dat is het stempel van een betekenisvol ondernemer.

 

Het verhaal van Jolanda

15 maart 2017

Jolanda runt een opleidingsinstituut waar zij jonge meiden  en herintreders les geeft in het knippen van kapsels. Hoewel zij ruim 20 jaar ervaring had in het kappersvak kostte het haar toch moeite om na een periode van privé perikelen en schulden haar werk weer op te pakken. Met de juiste tips is zij in twee jaar tijd uitgegroeid tot een zelfverzekerde ondernemer. Dit is het verhaal van Jolanda.

In loondienst of toch als zzp’er?

Knippen is mijn vak en ik heb dat altijd met passie gedaan. Maar toen ik kinderen kreeg ben ik er een hele tijd tussenuit geweest. Ik heb in de jaren daarna veel administratieve functies gehad, tot ik in één van die functies werd ontslagen. Dat was het moment waarop ik besloot toch weer voor het kappersvak te gaan. Ik begon met een mobiele kapperszaak. Je knipt dan bij mensen thuis. Dat was het voor mij net niet. Ik kon niet efficiënt werken. De ene keer zit je op dit stoeltje, dan weer op dat krukje, de belichting is eigenlijk nooit goed, je hebt geen spiegel, je kan niet goed spoelen, vieze haren, etc. Dat moest anders. Dus ik besloot toch weer in een zaak te willen werken.

Gat in mijn cv

Het was moeilijk om toen weer in dienst te komen. Ik ben al 48. En als je eenmaal voor jezelf hebt gewerkt, is het lastig om weer voor een baas te gaan werken. Als je eerst de vrijheid hebt gehad om dingen op jouw eigen manier te doen, kan het best botsen als iemand ineens verwacht dat je het anders doet. En daarbij lag ik ook nog eens in een scheiding. Ik merkte dat ik financieel aan het zinken was.

De verkeerde persoon

Op een bepaald moment, vijf jaar geleden, stuitte ik op iemand die franchise kapperszaken wilde gaan openen. Via internet kwam ik hem tegen en heb toen een gesprek met hem gehad. Ik dacht dat het een goede opportunity was. Het leek allemaal veelbelovend, ik geloofde echt dat het goed zat. Maar die man had maar één doel: geld verdienen. Voor het opstarten van een eigen zaak diende ik hem €20.000 euro te betalen. Hij zou mij helpen met het krijgen van een lening via crowdfunding, maar alles moest zo duur mogelijk en dat moest ik wel allemaal uit eigen zak betalen. Ik heb hem toen door middel van crowdfunding die €20.000 euro kunnen betalen. Maar ineens blies hij de boel af en bleef ik achter met een berg schulden bij investeerders. Hij liet zich failliet verklaren en weg was hij. Ik heb daar toen verder geen werk van gemaakt. De negativiteit die dat met zich mee brengt. Daar had ik helemaal geen zin in. Dus toen ben ik voor mezelf begonnen.

Aasgieren

Al snel bleek dat dat heel moeilijk was. Ik moest mijn huur betalen, mijn hypotheek aflossen, opstarten. Je hoopt natuurlijk dat er in één keer duizenden klanten naar je toe komen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En daarbij had ik natuurlijk nog die €20.000 euro schuld die ik moest terug betalen. Ik besefte dat ik het niet alleen kon oplossen en ben toen gaan zoeken naar instanties die mij konden helpen. En eerlijk waar, er was geen enkele instantie -in mijn beleving- die dat wilde. Mij helpen om mijn boeltje weer op orde te krijgen. Niemand die me wilde uitleggen hoe je dat stap voor stap aanpakt. Er zijn zoveel ‘aasgieren’ op dit terrein. Mensen die beweren te willen helpen en je dan nog verder uit willen kleden. Dat viel me enorm tegen.

Over Rood als bewijskracht voor BBZ-aanvraag

Gelukkig las ik toen een verhaal van Over Rood waaruit ik begreep dat Over Rood ondernemers in financiële problemen wél echt verder helpt. Al vrij snel had ik contact met Peter. Voor die €20 euro per maand was ik super gelukkig! Ik heb zoveel steun ontvangen. Toen ik binnenkwam bij Over Rood wist ik nog helemaal niets. Ik had geen idee hoe ik mijn bedrijf, onder mijn omstandigheden, moest gaan opzetten. Een van de issues waar Peter mij mee heeft geholpen was het aanvragen van een BBZ-uitkering, (Besluit Bijstandsverlening Zelfstandigen). Hierdoor kon ik ondanks mijn financiële situatie toch beginnen met mijn eigen bedrijf. Daarmee heb ik mijn hypotheekachterstand kunnen aflossen en mijn huur kunnen betalen. Ik ben die schuld nog altijd aan het aflossen, maar wel naar eigen draagkracht. Die aanvraag was niet makkelijk, maar dankzij Over Rood heb ik hem wel gekregen. Mijn lidmaatschap bij Over Rood gold namelijk als bewijskracht om aan te tonen dat ik er alles aan deed om er financieel bovenop te komen.

Meer dan alleen administratieve ondersteuning

De steun van Over Rood hield veel meer in dan dat. Naast de administratieve ondersteuning heb ik ook antwoord gekregen op andere vragen zoals: ‘Hoe maak ik reclame voor mijn bedrijf?’, ‘Hoe maak ik een slimme advertentie?’ en ‘Hoe trek ik klanten naar mijn bedrijf toe?’. Dat soort dingen wist ik niet. Althans, niet voldoende. Ik wist wel hoe ik een stukje in de krant moest zetten, wat me dan drie nieuwe klanten opleverde, maar van drie klanten kon ik de huur niet betalen! Natuurlijk besefte ik dat ik er hard voor zou moeten werken, maar die extra inzichten van Over Rood hebben mij enorm geholpen. Dit resulteerde bijvoorbeeld in een betere advertentie die mij toen enorm veel klanten heeft opgeleverd.

Niet meer vluchten

Peter heeft mij belangrijke lessen geleerd. Hij vertelde mij onder andere dat het in een lastige situatie altijd beter is om een gesprek aan te gaan dan te vluchten. Dat mensen best welwillend kunnen zijn, als je ze betrekt in je situatie. Ook stimuleerde hij mij om alles goed uit te zoeken. Nu weet ik veel beter wat er te koop is in de wereld! Op die manier heb ik een overeenkomst kunnen sluiten met mijn huurbaas, zodat ik een aantal maanden naar draagkracht mijn huur mocht betalen.

Nieuwe energie, nieuwe ideeën!

Wat mij het meest is bijgebleven uit mijn tijd bij Over Rood is het besef dat wanneer je eenmaal weer een duwtje in de rug krijgt, dat de kar dan weer kan gaan rollen. Ik stond ineens weer open voor nieuwe ideeën en werd enorm geprikkeld om wat vaker als een ondernemer te denken en handelen. Zo maakte ik in korte tijd een aantal slimme deals m.b.t. mijn pand en bijbehorende abonnementen en heb ik geleerd om eisen te stellen.  

Ik zie nu overal een uitdaging in. Ondernemen en onderhandelen zijn voor mij nu als een tweede natuur. Dat voelt ontzettend goed. Ik ben in staat om zakelijk te onderhandelen en heb geleerd om de rollen om te draaien. Daardoor voel ik me veel sterker en minder afhankelijk van de ander.

Meer vertrouwen in mezelf én anderen

Over Rood heeft mij vooral geleerd om vertrouwen hebben. In mezelf, maar ook in een organisatie met mensen die mij oprecht vooruit willen helpen. Na een traject van 2 jaar, waarin ik op allerlei terreinen heb bijgeleerd, voel ik mij nu sterk genoeg om het zelf te proberen. Dat gaat hartstikke goed. En mocht het een keer wat minder gaan, dan weet ik dat de deur bij Over Rood altijd voor mij open staat.

 

Het verhaal van Anton

3 oktober 2016

Anton is een sociale man. Het type gezellige kletsmajoor. Tijdens een interview in het idyllische Rhoon praat hij non-stop over alles wat hij de afgelopen jaren heeft meegemaakt. We zitten buiten aan een van de picknicktafels die hij voor zijn gasten heeft neergezet. Hier kunnen ze koffie en thee drinken en genieten van de taarten die Anton samen met zijn stagiaires bakt. Zijn winkel met bakkerijgrondstoffen en gepersonaliseerde taarten is een oase van rust. Het eindresultaat van een jarenlange zoektocht naar de juiste manier om uiting te kunnen geven aan zijn jongensdroom. Lees hieronder hoe hij via allerlei omzwervingen nu eindelijk de ondernemer is die hij altijd al wilde zijn.

Jongensdroom komt uit

“Ik werkte als interim manager in de chocoladefabriek. Op een bepaald punt kwam de eigenaar financieel in de problemen. Hij kon niets meer betalen. Geen huur, geen salarissen. Samen met de pandeigenaar heb ik besloten om het bedrijf over te nemen. Ik als eigenaar, hij als financier. Dat was een jongensdroom. Om te gaan ondernemen in de bakindustrie. Ik kende een hoop mensen die wel voor me wilden werken. Familie en vrienden vooral. En binnen no time zijn we begonnen.

Binnen een half jaar hadden we net zoveel omzet als de vorige eigenaar. Dat kwam dus neer op een beetje verlies. Het ging niet snel genoeg. Op een dag werd ik gebeld door de pandeigenaar, waarmee ik dit avontuur was begonnen. Hij vertelde mij dat ik niet meer welkom was op kantoor vanwege de tegenvallende resultaten.

Zorgen om personeel

Mijn personeel bestond toen uit zeven mensen. Die heb ik in die tijd allemaal uit eigen zak moeten betalen. Uiteindelijk lukte dat niet meer en heb ik het bedrijf 4 maanden stilgelegd. Voor mij was het heel simpel. Ik had hen aan een baan geholpen, dus nu was het aan hen om mij te steunen. Ik heb ze gevraagd om vrijwillig te vertrekken. Ze werkten op contractbasis voor mij, dus zouden onvrijwillig zonder baan komen te zitten. Ik vond het moeilijk, maar heb het ze toch gevraagd. Zes van de zeven vonden dat prima. Die waren bereid om te vertrekken zonder verzet en op zoek te gaan naar een nieuwe baan. De zevende zat in de ziektewet. Die zou moeilijk een nieuwe baan te vinden die bij hem paste. Ik wilde hem niet thuis laten zitten, dus ik besloot om sociaal te gaan ondernemen. Door een sociale werkplaats te starten kon ik hem weer in dienst nemen. Ik had de machines nog. Dus ik begon aan een nieuw avontuur.

Regelingen liepen mis

In het bedrijf dat ik toen gestart ben konden mensen met een beperking onder begeleiding chocolade komen maken. Dit klonk weer als een jongensdroom: mijn bedrijf als werkplek voor mensen met verminderde arbeidskansen. Dus ik herpakte mezelf en begon opnieuw.

In 2012 begon ik met een kantoortje in Ede. Dat was 42 kilometer van de woonplaats van de werknemer in kwestie. Iemand in de ziektewet mag officieel maar 40 kilometer rijden naar een werkplek. Ik dacht dat ik goede afspraken had gemaakt met hem. Maar hij moest herintreden van het UWV en na veel onenigheid werd dat toch een rechtszaak. En die verloor ik. Omdat ik in hun ogen niet de uiterste inspanning had gedaan om hem te laten herintreden. Voor mijn gevoel was dat geen rechtvaardig besluit.

Veroordeeld

Ik werd veroordeeld, moest van alles voor hem gaan betalen. Jarenlang. Ik weet het nog goed. De ene dag moest ik mijn moeder begraven en de dag erna werd ik veroordeeld tot die geldboete. Nou, ik kan je vertellen, toen was mijn grens bereikt. Voor mijn gevoel had hij mij echt genaaid. Ik dacht toen. Ja, ik geen cent, jij ook geen cent. Toen heb ik mijn faillissement aangevraagd. Als oplossing.

Daarna raakte ik bijna alles kwijt. Ik ben getrouwd, twee kinderen, dus had thuis ook nog mijn verantwoordelijkheden. Ik heb een doorstartscenario bekeken. Ik kwam tot de conclusie dat ik toch verder zou gaan met de machines. Want die had ik nog steeds. Met 2500 euro van mijn dochter ben ik doorgestart.

En weer opnieuw begonnen

En zo is het gegaan. Ik had 2500 euro, 1 machine en een nieuw idee. Ik was goed met bakken. Ik had jarenlang in die bakkerijgrondstoffen gezeten, dus daar wist ik alles van. Ik ben me gaan verdiepen in basis bakpoeders die nodig zijn om taarten mee te bakken. Een beetje gegroeid en toen ben ik toevallig iemand tegen het lijn aangelopen. Die man zei: ik ga jou helpen. Een eenzame man. Uiteindelijk heeft hij de bank vrijgekocht voor mij. Hij heeft twee marsepein machines teruggekocht. Ik kon marsepein leveren en bakpoeders. Ik leverde bakkerijen aan, deed het op mijn manier. Alles met mijn eigen auto. Elke week het hele land door. Hij zorgde voor de productie, ik voor de verkoop. Hartstikke leuk.

En toen had ik ineens klanten die moeilijk zaten met geld. Van een klant had ik nog 150.000 euro tegoed. Ik ben met deze dame aan tafel gaan zitten. Heb gezegd: Luister, als het niet gaat, laat het me weten, dan zoeken we samen hulp. Ik kende inmiddels een hoop mensen die kunnen ondersteunen in penibele bedrijfssituaties. Zij ging bijna failliet, dus ik heb haar hele inventaris overgenomen. Zij zou financieel niet ten onder gaan en ik kon mijn bedrijf uitbreiden. Dus in een jaar tijd ging ik van niks naar twee winkels, één in Etten-Leur en één in Geldermalsen en mijn eigen machines in Ede. Dat ging hartstikke goed allemaal.

Ook kon ik weer mensen aan werk helpen. In de ene winkel liet ik mijn zus en mijn dochter werken, voor de andere locatie had ik al snel een man gevonden die daar de boel wilde runnen voor mij. Die zou dat daar allemaal wel gaan regelen. Helaas raakte hij overspannen. Het was toch allemaal teveel voor hem. Te veel verantwoordelijkheid. Ja. Jeetje. Toen heb ik bijna een jaar lang de route Rotterdam, Etten-Leur, Geldermalsen, Ede gereden. Twee drie keer in de week. Andere dagen stond ik overdag in de winkel in Geldermalsen en ging ik ‘s avonds naar Ede om te produceren. Ik was echt 24/7 bezig om alles draaiende te houden. Maar er zat niks anders op. Ik moest mijn winkels voorzien van spullen en dat was tevens mijn eigen productie.

Meer rust door sociaal ondernemerschap?  

In oktober 2014 kwam ik in contact met iemand van een reclamebureau, die vertelde mij dat hij nog wel een locatie wist voor een nieuwe winkel. Ik heb meteen besloten om de winkel in Etten-Leur te sluiten. Ik trok hier in en om rust te creëren heb ik alle andere locaties leeg getrokken en besloten om voortaan al mijn energie op deze ene winkel te richten in Rhoon. Het werd mij allemaal teveel. Dus ik besloot om lokaal te gaan sociaal te ondernemen. In december 2014 was ik operationeel.

Maar toen kreeg ik een klap. Die twee heftige jaren hadden er toch goed ingehakt. Ik kon mezelf bijna niet meer van de bank hijsen in de weekenden, terwijl ik dan eigenlijk mijn administratie zou moeten doen. Ik had wat achterstanden opgelopen. Dat is de reden dat ik contact op heb genomen met Over Rood. Ik ben best mans, ik weet aardig de weg in ondernemersland. Alleen wat me al die jaren al opviel was dat als je als ondernemer in de problemen, dat iedereen je dan wil helpen. Maar ze proberen tegelijkertijd je laatste cent uit je portemonnee te halen.

‘Ga je nou eens richten op het goede’

Ik heb in eerste instantie contact gehad met Over Rood Amsterdam. Het eerste wat Marcel zei was: ‘Ga je focussen! Je kan vast van alles tegelijk, maar ga je nou eens richten op het goede’. Ik was met teveel dingen bezig. Ik had geen tijd voor mijn administratie, want om te verkopen moest ik ook produceren. Dus doordeweeks stond ik in de winkel en in het weekend stond ik te produceren. Op den duur werd ik gesloopt daardoor. Ik heb de knoop doorgehakt. Vanaf nu alleen nog maar KC’s Bakery.

Over Rood denkt op allerlei vlakken met me mee. Frans helpt me bijvoorbeeld met mijn marketing. Als ik met die man om de tafel heb gezeten, dan heb ik zoveel energie. Ik zie in hem een side kick. Frans is een held. Via Diny ben ik aan een advocaat gekomen, die me bijstaat in mijn faillissement. Zo zijn we samen lekker aan de gang. Inmiddels heb ik ook mijn administratie dankzij Over Rood weer op orde.

KC’s Bakery missie

Mijn missie is lekkere taarten maken. Ik heb verstand van bakkerijgrondstoffen en verstand van bakken. Van zand tot klant, ik heb alles meegemaakt in 25 jaar tijd. Ik maak taarten, ik geef workshops taarten bakken en chocoladeletters maken. Ik gebruik alleen maar bakspullen waar ik zelf achter sta. Ik gun mensen alleen de allerlekkerste taart. Ook heeft KC’s Bakery een sociale functie. Ik ben een erkend leerbedrijf geworden. Daarom heb ik twee stagiaires. Allebei met een verstandelijke beperking. Die meiden maken in een productiebedrijf geen schijn van kans. Dat gaat veel te snel voor ze. En hier kan ik ze met aandacht begeleiden. Ik vind het fijn om anderen een kans te geven die ergens anders misschien over het hoofd zouden worden gezien. Ik word hier erg gelukkig van. En dat is uiteindelijk waar het om gaat.

Mijn allergrootste valkuil is dat ik goed van vertrouwen ben naar anderen toe. Tegenwoordig stel ik mezelf altijd de vraag: kan ik wijzer worden van deze persoon of niet. Dat is een pragmatische benadering, maar ik ben al zo vaak op mijn bek gegaan, dat het wel moet. Ik zoek alleen mensen waar ik positieve energie van krijg. Ik ben veranderd als mens door alle ellende. Ik ben in mijn werk weer gelukkig en dat ben ik jarenlang niet geweest. 

Brief van een cliënt aan de Belastingdienst

13 september 2016

Een cliënt van Over Rood, Karin, moest onlangs wat informatie aanleveren aan de Belastingdienst naar aanleiding van haar aangifte 2013. Ze heeft haar situatie verwoord in een brief. Lees onderstaand het verhaal van Karin.

 

Utrecht, 1 augustus 2016

Betreft: Uw verzoek om informatie over mijn aangifte Inkomstenbelasting 2013

 

Geachte meneer (anoniem),

 

In mijn belastingaangifte heb ik vermeld dat ik €4.798 voor privé uitgaven uit de onderneming heb gehaald. En dat ik €2.703 aan looninkomsten heb gehad. U vindt dat aan de hand van deze inkomsten het niet voldoende is om in levensonderhoud te voorzien en vraagt u mij een verklaring hoe ik mijn levensonderhoud heb gefinancierd. Tevens vraagt u of ik kan onderbouwen waarom ik als ondernemer voor de inkomstenbelasting kan worden aangemerkt en zodoende recht zou hebben op de aangevraagde ondernemers-belastingaftrek.

Naast het verstrekken van deze informatie wil ik ook graag wat toelichting geven. In 2010 ben ik afgestudeerd als docent beeldende kunst en vormgeving aan de Kunstacademie in Arnhem. Het was na die periode erg lastig om werk te vinden als docent in het voortgezet onderwijs. Wel kreeg ik nog extra werk bij een culturele instelling, waarbij ik videoworkshops verzorgde op middelbare scholen en promotiewerk deed voor videokunst. Hier was geen uitzendcontract mogelijk en om toch meer werk en ervaring op te doen heb ik het toch aangenomen. Ik schreef facturen zonder BTW en vulde het bij de belastingaangifte 2012 in als “overige inkomsten”.

In 2013 heb ik met succes gesolliciteerd bij een museum in Amsterdam als freelance rondleider. Hierdoor heb ik besloten om me in te schrijven bij de KvK en facturen met BTW te gaan maken. Werk vinden in het onderwijs bleef erg lastig en ik wou nu goed werk gaan maken van mijn werkzaamheden. Het is namelijk erg bijzonder en inspirerend om leerlingen te helpen ontdekken wat kunst kan zijn en ze de kunstwerken in het echt te tonen.

In 2013 was de financiële situatie echter niet ideaal. Door mijn geringe en wisselende inkomsten kon ik geen hulp betalen en wist ik het ook niet op de juiste plekken te vinden. Mijn ouders heb ik uiteindelijk wel ingelicht en hebben me wat geholpen door mee te kijken waar de problemen lagen en te helpen met betalingsregelingen voor te stellen. Financieel hebben ze niet geholpen. Door ziekte van mij opa wou ik hen niet verder belasten. BTW aangiftes stelde ik uit/deed ik niet omdat ik bang was dat ik moest gaan betalen maar geen inkomsten kon missen. Uiteindelijk stopte ik met het openen van mijn post. Dit was een ontkenning van het probleem. Ik wist dat dit niet een goede oplossing was maar men doet nou eenmaal soms rare dingen.

Mijn werkzaamheden bij de eerder genoemde culturele instelling kwamen uiteindelijk ten einde in 2013 op een vervelende manier. De facturen die ik verzond werden soms pas maanden later uitbetaald. Dit gaf enorm veel stress en maakte het werken niet leuker (daar gingen ook dingen mis en niet volgens afspraak). Om toch meer werkzaamheden en inkomsten te halen ben ik gaan werken bij een school, eerst als invalkracht en later als vaste werknemer voor een aantal uur per week. Perfect te combineren met mijn werkzaamheden als freelance rondleider.

Uiteindelijk stond in 2014 een deurwaarder van de Belastingdienst en politie op de stoep en kon ik het probleem niet langer ontkennen. Toegeven hielp en alsnog dacht ik dat ik het wel zelf kon oplossen. Uiteindelijk ben ik via de huisarts bij de ondersteunende psychologische hulp terecht gekomen van maatschappelijk werk. Voor de zaken van mijn onderneming werd ik doorverwezen naar de coöperatie Over Rood. Zij hielpen me samen stap voor stap de problemen op te lossen en aan te pakken.

Dit vertel ik u allemaal omdat dit duidelijk maakt dat ik dingen niet op orde had en waarom er geen aangifte omzetbelasting is maar een suppletie. Omdat het niet langer meer mogelijk was deze alsnog digitaal aan te geven. Ook is het niet meer mogelijk informatie/de kosten op te vragen uit 2013 bij mijn OV-kaart voor mijn reiskosten. Tegenwoordig download ik die gegevens wel elk kwartaal. Ook mijn bankgegevens en mijn zorgverzekeringsbetalingen kan ik niet meer opvragen. Ik heb geen investeringen gedaan (behalve wat boeken waar ik de bonnetjes niet meer van heb) en gebruikte mijn laptop die ik al privé had. Ook omdat ik niet veel kon missen.

Uw vraag voor een verklaring hoe ik in mijn levensonderhoud heb voorzien is simpel. Dit kon ik niet. Door dingen uit te stellen kreeg ik naast de Belastingdienst nog meer schuldeisers die ik al eerder heb afgewimpeld, soms maar net op tijd.

Dan nu de reden waarom de inkomsten gezien moeten worden als winst uit onderneming. Omdat ik net gestart was had ik nog weinig omzet. Ik was ingeschreven bij de KvK en liep financiële risico’s. Ik wou graag mijn onderneming uitbouwen waardoor ik mijn vak kan uitoefenen om beter in mijn levensonderhoud te voorzien. Zie bijgevoegd de ingevulde ondernemers-check voor 2013.

Ik heb met de hulp van Over Rood mijn administratie beter op orde. In de bijlagen vindt u alle gevraagde informatie over mijn vaste lasten en privé uitgaven plus de specificatie van zakelijke uitgaven en gerealiseerde omzet van mijn onderneming.

Ik hoop dat ik u hiermee voldoende heb geïnformeerd. Voor vragen kunt u mij mailen of bellen.

Met vriendelijke groet,

 

Karin

 

Het verhaal van Marloes

29 juli 2016

Marloes is herstellende van een herseninfarct. Je zou het niet zeggen wanneer je tegenover haar zit, maar ze heeft er blijvende schade aan over gehouden. Drie maanden geleden overviel dit infarct haar en sindsdien heeft ze verminderd zicht en kan ze zich nauwelijks nog focussen op wat ze ziet. En dat terwijl ze een belangrijke administratieve functie vervult voor haar zoon die is gestart als ZZP’er. Een klus die haar steeds meer moeite kost, maar die ze weigert naast zich neer te leggen.

Impulsief gestart als ZZP’er

De zoon van Marloes werkt zich te pletter. Acht jaar geleden begon hij vrij impulsief als ZZP’er in de bouw. Hij studeerde toen Management Economie & Recht in Rotterdam. Dit beviel hem niet meer en hij koos een nieuw pad. Op basis van de vraag: “Wat hebben mensen nodig en hoe kan ik daarop inspelen?”, kwam hij tot een heldere conclusie. Eten, seks en een dak boven hun hoofd. Het is nooit een goede kok geweest en voor het tweede waren er volgens hem al genoeg andere diensten te vinden. Dus besloot hij te gaan werken in de bouw.

Geen zin in cijfertjesgedoe

Impulsief, zonder buffer, ging hij er vol voor. Marloes vertelt hoe het helaas al snel een puinzooi werd: “Hij werkt zich te pletter. Hij begint om 07:00 uur, komt ‘s avonds laat thuis, eet een hapje en gaat naar bed. Door de drukte had hij weinig zin om randzaken zoals de boekhouding op te pakken. Daar kwam niks van. Dat is ook helemaal niks voor hem, dat cijfertjesgedoe”.

Na een aantal jaren was er een grote doos ontstaan vol met post. Ongeopende post. Totaal achterstallig. Daar zaten niet betaalde belastingaangiftes bij, bekeuringen die hij niet betaald had, etc. Marloes: “Hij wist het wel, maar dacht: als ik het maar wegstop dan is het er niet. Daar moest iets aan gebeuren. Ik heb toen gezegd dat ik zijn administratie wel zou doen. Hij heeft het toen uit handen gegeven aan mij. Zo is het eigenlijk begonnen”.

Generatie ‘alles op orde’

Wat ze toen tegenkwam. €50.000 aan schulden, dreigementen, van alles. Marloes snapte niet hoe dit zo hoog op had kunnen lopen: “Ik ben van de generatie die alles op orde heeft, en als het je zelf niet lukt dan zoek je hulp. Dus ik dacht, dat kan toch niet, €50.000 aan schulden. Hoe heeft hij dit kunnen laten gebeuren? Er is blijkbaar ooit zelfs iemand binnen geweest. Die hadden een briefje achtergelaten met daarop: ‘Ik zag een televisie en een x aantal pannen en een bad en dat komen we in beslag leggen’. Dan ben je wel even in paniek als je dat allemaal lees…”

Het zelf maar opknappen

Marloes hoopte dat er iemand was die die €50.000 euro in een klap kon betalen, net als bij een BBZ-regeling. Of dat haar zoon de schuldsanering in zou kunnen. Maar daarvoor zou hij met zijn bedrijf moeten stoppen of zichzelf failliet moeten laten verklaren en dat wilde hij niet. Dus zat er niks anders op dan dat zij het zelf voor hem zou opknappen: “Ik had liever dat ík even de schouders eronder moest zetten, dan dat hij drie jaar op de bank kon gaan zitten vanwege een schuldsanering.”

Indrukwekkend arbeidsverleden

Marloes heeft zelf een indrukwekkend arbeidsverleden. Zo vervulde zij, in de tijd dat dat nog een hele prestigieuze functie was, bijna 50 jaar de rol van directiesecretaresse bij verschillende grote bedrijven. “Ik ben directiesecretaresse geweest bij DAF, Opel, LeasePlan, Brinks, de NS en 9292ov. Altijd bij beursgerichte bedrijven. Ik hou er wel van als er pit in een bedrijf zit. Daardoor weet ik ook wat hard werken is. Maar dit. Ik had geen idee hoe ik deze bende moest aanpakken!”

Hulp nodig

Het duurde niet lang voor Marloes besefte dat ze hulp nodig had. “Ik heb toen als eerste de gemeente gebeld, waar ik te horen kreeg: ‘Nee, dat doen we niet voor ZZP’ers’. Ik weet niet meer hoe ik erbij kwam maar ineens was ik toen bij Over Rood. Gelukkig dat ik jullie tegen kwam op internet! Daar heb ik heel veel steun aan gehad. De samenwerking verliep ook gelijk goed. Ik heb veel steun aan Diny gehad.
Samen met Diny heb ik de situatie van mijn zoon doorgesproken. De keer daarop kwam ik met al mijn mappen vol papieren aan. Die hebben we samen in de loop van een aantal weken doorgespit en er logica in gevonden. We hebben toen contact opgenomen met alle 11 deurwaarders. We hebben ze brieven geschreven met daarin een uitleg van het verhaal en beloofd dat we het geld binnen een aantal maanden zouden kunnen aflossen.”

Structuur aanbrengen

Eigenlijk is het gewoon een kwestie van doen. Structureel tijd investeren om je papierwerk op orde te houden. Marloes legt uit wat er allemaal bij komt kijken: “Het begint bij het openen van de post. Dat is iets waar veel ondernemers bang voor zijn, maar het moet gebeuren. Verder doe ik netjes ieder kwartaal de btw-aangifte van mijn zoon. En alle bonnen moeten ingevoerd worden, zowel de inkoopbonnen als de uitgaven. Dan zet ik de facturen klaar voor hem en controleer of hij de facturen ook betaalt. Eigenlijk beheer ik zijn geldzaken en hou ik in de gaten of hij zijn eigen rekeningen netjes betaalt. En sinds ik dat doe is er overzicht. Het is wel een gigantische taak. Ik ben er toch al gauw een paar uur in de week mee bezig. Maar ik doe het graag omdat ik het resultaat ervan zo fijn vind”.

Hem in zijn waarde laten

Haar zoon vindt het geweldig dat zijn moeder dit voor hem doet. “Hij stuurde me laatst een sms’je waarin hij schreef dat hij in het eerste kwartaal al 33 facturen had kunnen sturen en dat dat niet gelukt was zonder mij. Dat doet me wel goed. Dat hij daarna Moederdag vergeet vind ik niet erg. We zien elkaar niet vaak, maar hij is het hele jaar door mijn zoon, en ik ben het hele jaar door zijn moeder. En eigenlijk ben ik nu ook zijn directiesecretaresse! Ik probeer hem af te houden van alle administratieve rompslomp, zodat hij zich kan concentreren op zijn werk. We schreeuwen het niet van de daken, dat ik dit voor hem doe. Zelfs mijn vriend weet dit niet. Ik vind het ergens toch sneu voor mijn zoon dat hij in die situatie is beland. Het ligt ook heel gevoelig bij hem en ik wil dat ze hem in zijn waarde laten”.

Zelf niet de jongste meer

Marloes is niet de jongste meer. En sinds haar herseninfarct gaan zelfs de kleine dingen steeds moeizamer. Ze twijfelt hoe lang ze de administratie van haar zoon nog goed kan blijven doen. “Eigenlijk gaat het nu al heel moeizaam. Het gaat niet zo goed met mijn gezondheid. Vanwege het infarct ben ik een groot gedeelte van mijn zicht kwijt. Ik heb een soort blinde vlek. En dan zit ik naar zo’n bonnetje te turen en dan zie ik de datum helemaal niet. Daardoor ben ik er uren mee bezig. Mijn hersenen kunnen niet meer verwerken wat ik waarneem. Die verbinding is stuk. Ik ben continu bezig met het opbouwen van beelden. En als ik knipper is het beeld weg en kan ik weer overnieuw beginnen. Meestal gebeuren zulke dingen bij de buren en dan denk je: ‘oh, das rot voor de buurman’, maar nu gebeurt het bij mijzelf. Als ik het vanwege mijn leeftijd niet meer kan dan zal hij de administratie toch echt zelf moeten oppakken”. Volgende week begint Marloes met revalideren. Hopelijk gaat het snel beter met haar en kan ze haar zoon nog lang blijven helpen.  

‘Ik gun iedereen deze hulp’

Op het moment dat Marloes hulp nodig had, moest ze best diep graven om tot de juiste oplossing te komen. Niet iedereen biedt gepaste hulp aan ZZP’ers. Terwijl het voor ondernemers zoals haar zoon dé uitkomst is om grip te houden op hun administratie. Als het aan Marloes ligt mag er daarom wel wat meer aandacht komen voor Over Rood. “Ik gun iedereen deze hulp, maar het lijkt wel of bijna niemand weet dat Over Rood bestaat, laat staan wat voor mooie dingen er gebeuren. Er zijn ontzettend veel mensen die in de problemen zitten. Diegenen die echt willen, die komen er wel op uit. Ik heb Over Rood zelf gezocht, en dat was diep graven. Zonder Over Rood had ik dit niet voor mijn zoon kunnen doen. Ik hoop dat mensen die nog twijfelen dit verhaal zullen lezen. En dat ze dan overtuigd raken van het nut van Over Rood”.

Het verhaal van Luuk

12 juli 2016

Luuk had het niet meer zo naar zin bij zijn werkgever. Niet vanwege zijn functie. De baan vond hij nog steeds fantastisch. Maar zijn thuissituatie was in korte tijd drastisch veranderd, waardoor hij meer en meer moest zoeken naar een goede balans tussen zijn rol als vader en die van werknemer. Luuk lag namelijk midden in een scheiding. En door de gedeelde voogdij over zijn kind kon hij niet langer op gezette tijden paraat te staan voor zijn baas. Hij moest zijn werktijden aanpassen, maar kreeg daar een hoop gezeur mee. Na een tijdje dacht hij: “Ik ga gewoon lekker voor mezelf werken, dan kan ik tenminste zelf bepalen op welke momenten ik werk!” Dit is het verhaal van Luuk.

Audio wonder

Hij startte zijn eigen facilitair bedrijf voor radio uitzendingen op locatie. Dit deed hij al jaren voor een baas, dus hij had kennis en ervaring genoeg om zijn eigen boontjes te kunnen doppen. Luuk levert alles wat nodig is om een live radio uitzending te kunnen realiseren. Hele studio’s, rapportagewagens, satellietwagens, losse faciliteiten zoals mengpanelen en al dan niet meer. Alles is gericht op radio uitzendingen waarbij er bijvoorbeeld verslag wordt gedaan vanaf een locatie of muziek wordt uitgezonden vanaf een locatie. Hij zorgt ervoor dat de sfeer van de locatie voelbaar terug komt in de radio uitzending. Luuk is trots op wat hij doet, heeft er altijd plezier in. Wanneer hij erover vertelt blijft hij bescheiden, maar tussen de regels door blijkt dat hij zeker niet de minste is op dit gebied. Zo heeft hij zijn sporen verdiend bij verschillende landelijke omroepen.

Goed in zijn vak…

Hoewel netwerken voor hem voelt als een noodzakelijk kwaad en hij het elleboogwerk en de vriendjespolitiek in Hilversum nooit heeft begrepen, is hij op dit moment de op één na meest gevraagde producer in het veld. Hij vertelt: “Ik weet heel goed wat er nodig is, ik weet heel goed hoe het moet klinken, hoe technisch alles in elkaar moet zitten. Maar als het alleen gaat om hoe leuk mensen me vinden, hoeveel koffie ik met anderen drink, ja dan wordt het lastig voor mij om me te positioneren. Ik wordt er wel steeds beter in hoor, maar ik vind de waarde die eraan gehecht wordt niet in verhouding”.
Met het aantal opdrachten zit het toch wel goed. Luuk heeft genoeg werk en financieel gezien komt er genoeg binnen. Het mag altijd ietsje meer zijn, maar hij is tevreden met wat hij heeft. Heeft lol in zijn werk en interesseert zich steeds minder voor wat anderen van hem vinden.

…maar niet goed met zijn administratie

Toch hangt er een donderwolk boven hem. Een die een schaduw werpt op iedere cent die er binnenkomt. Een donderwolk die hem achtervolgt, en die Luuk maar niet van zich af lijkt te kunnen schudden. Anderhalf jaar geleden kwam hij namelijk voor een vervelende verrassing te staan. Deze vervelende verrassing bleek een enorm hoge schuld bij de Belastingdienst te zijn. Een schuld die hem in de schoenen werd geschoven door een toenmalig medewerker aan wie hij zijn financiële administratie had toevertrouwd. Daar bovenop kwam toen nog een fiks bedrag aan inkomensbelasting waar hij niet op had gerekend. Hoe kon hij dat laten gebeuren? “Tsja, ik dacht gewoon dat het allemaal geregeld was. Ik had geen idee. Ik keek af en toe op mijn rekening, zag dan een saldo en ging er vanuit dat dat het geld was dat ik kon besteden. Niet dus”.

BBZ-traject als enige uitkomst

In alle wanhoop is Luuk toen op internet gaan zoeken wie hem in deze situatie zou kunnen helpen. Als ondernemer met schulden. Al snel vond hij de website van Over Rood. “Ik heb toen meteen gebeld en een afspraak gemaakt om eens met Diny hierover te praten. In dat gesprek kwamen we er toen achter dat ik de ideale kandidaat was voor een BBZ traject. Daarmee kon ik het afbetalen van mijn schulden uit handen geven aan de gemeente. Op mijn beurt zou ik een x bedrag per maand aan de gemeente betalen. Die BBZ lening heb ik toen aangevraagd. Gelukkig heb ik daarmee weten te voorkomen dat ik de openbare verkoop in zou gaan. Anders had ik op straat gestaan”.

Toch nog akkefietjes

Dankzij Over Rood kwam hij er toen ook achter dat zijn Belastingteruggave zo groot was dat hij in feite in één klap bijna zijn schulden bij de Belastingdienst kon afbetalen. Niks meer aan de hand zou je denken. Maar inmiddels was het traject voor de BBZ-lening al in gang gezet. En daar kun je dan niet zomaar meer mee stoppen. “Het duurt allemaal heel erg lang. Zo lang dat er soms nog een schuldeiser aan de deur staat, die weer opnieuw verhaal komt halen. Twee weken geleden nog. Belt mijn vriendin ineens op: Er staat hier iemand aan de deur… Inmiddels ben ik het wel gewend dat er af en toe weer iemand opduikt, maar ik voel me er toch iedere keer weer rot door.” Voorbij is de narigheid dus nog niet.

Acceptatie is soms de enige optie

Gelukkig ziet Luuk zijn situatie -het grootste gedeelte van de tijd- positief in. Dit is iets waar hij even doorheen moet. Het is niet niet anders. Hij kan er nu niks meer aan doen. Wat hij wél heeft is een droombaan en een lieve vriendin. Ook is hij dankbaar voor de steun van Over Rood. “Bij Over Rood word ik aan alle kanten geholpen en daar hecht ik veel waarde aan. Dankzij Over Rood ben ik bezig alles weer netjes op een rijtje te zetten. Zelf heb ik mijn zaakje nu dankzij Over Rood wel weer op orde. Ik bewaar al mijn bonnetjes, doe keurig netjes op tijd betalingen de deur uit. Op dit moment heb ik me bij mijn situatie neergelegd. Ik accepteer de situatie zoals die is. Door de ondersteuning van Over Rood weet ik in ieder geval zeker dat wanneer deze ellende rondom die BBZ-lening achter de rug is, dat ik dan met een gerust hart verder kan gaan met het uitbouwen van mijn bedrijf. En dat die rust blijft”.

Search
Generic filters